Φράνκενσταϊν – Ο χαμένος παράδεισος

Σύλληψη, Κείμενο & Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου

‘Τίποτα δεν με αγάπησε περισσότερο από ότι το αγάπησα εγώ. Αυτό δεν είναι τέρας’;

Αριστουργηματική κυνικότητα ή το γενεαλογικό δέντρο του τέρατος που απλώνεται από τα θεμέλια του κτηρίου στην σκηνή έως και το τελευταίο κάθισμα του θεάτρου.

Η μεγαλύτερη απόλαυση το αηδιασμένο μέρος του κοινού που σοκάρεται στο δίωρο με την σύλληψη της παράστασης και ουχί από το υπόλοιπο της ζωής του.

Είναι ο ενήλικας - παιδί που παίζει τραμπάλα με τον καβάλο του μπαμπά του και τη μήτρας της μαμάς του επί σκηνής.

Πέφτει βαριά η προβολή στο θεατή ή στον Φρανκενστάιν η κεραμική;

Δεν ενδείκνυται για ανθρώπους με ναρκισσιστική διαταραχή.

Ό,τι ακριβώς περίμενα να δω στο θέατρο όλη μου τη ζωή!

★ ★ ★ ★ ★