The Batman by Matt Reeves 2022
Αυτό που δυσκολεύει τις ταινίες του Μπάτμαν μετά την αριστουργηματική εκδοχή του Τιμ Μπέρτον το 1992 (Batman Returns) είναι η σεναριακή ανάγκη των σκηνοθετών για ανατρεπτικό σασπένς στην αφήγηση της ιστορίας. Σε αντίθεση με τον παράδοξο τρόπο αντίληψης των κομιξάδων για τους υπερήρωες στο πανί, βλέπε Νόλαν, τα κόμικ αφηγούνται την ιστορία χωρίς να γίνονται περιγραφικά. Η πρόσφατη περίπτωση της ταινίας του Τζόκερ (2019) είναι, για μένα, η μοναδική εκδοχή που ικανοποίησε το σύνολο των θεατών αποδίδοντας τον χαρακτήρα με τον καλύτερο τρόπο έως σήμερα, αποτυπώνοντας με ρεαλισμό την παράνοια του σύγχρονου κόσμου.
Στο 'Ο Μπάτμαν' γίνεται πραγματικά τρομερή δουλειά στην απεικόνιση της πόλης Γκόθαμ, έχοντας εξαιρετικές αναφορές από το παρελθόν: ᾽Βlade Runner', την σεναριακή αρρώστια από το 'Seven', τον 'Νονό' και την '25η ώρα' όσον αφορά την ατμόσφαιρα γύρω από την μαφία. Το voiceover του Πάτινσον πραγματικά λειτουργεί, σε μία αλά 'Sin City' ατμόσφαιρα, αλλά δεν ισορροπεί με το υπόλοιπο της ταινίας. Η χρήση του κομματιού των Nirvana εμπνέει για τα σκοτάδια της νυχτερίδας με προέκταση το δραμα του ροκ σταρ Μπρους Γουέιν ως πλουσιόπαιδο με ανοικτά τραύματα και υπηρετείται συναισθηματικά με την διαδοχή από τον πιτσιρικά, γιο του δημάρχου. Οι τρεις ώρες δεν διανέμονται στην ροή της ιστορίας ουσιαστικά για τους κόσμους των κόσμων που παρουσιάζονται. Η διάρκεια της ταινίας με προϊδέασε στην ανάπτυξη της αφήγησης και το χτίσιμο των κόσμων αντίστοιχα με αυτή του 'Dune'. Το μόνο κοινό στοιχείο τελικά ήταν η μουσική του Μάικλ Τζιακίνο, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την αίσθηση όλων όσων διαδραματιζόντουσαν στο λευκό πανί.
Η αναφορά στο σήμερα με την εξαιρετική ερμηνεία του Πόλ Ντέινο σε ταρακουνάει για το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο, ειδικά μαζί με το μαύρο χιούμορ που κορυφώνεται στην ατάκα ότι ο κομμουνισμός απέτυχε επειδή ζητούσε από το λαό να ζει στην λιτότητα. Οι σκηνές δράσης είναι θεαματικές, αλλά αν έχεις δει το trailer της ταινίας δε σου κάνει καμία εντύπωση. Η παρουσία της Catwoman άκρως θηλυκή αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνεις την σχέση της με τις γάτες. Βγάζει από το ψυγείο ένα μπουκάλι γάλα, βάζει στο ποτήρι και τελικά δεν το πίνει ποτέ. Ο Πιγκουίνος εδώ είναι μία καινοτόμα προσέγγιση, στον αγνώριστο Κόλιν Φάρελ, πολύ ενδιαφέρουσα αφού ταιριάζει γάντι με τον ιδιοκτήτη του κλαμπ που ραγίζει αλλά δεν σπάει. Σαν το τζαμί του γραφείου του, όταν το επισκέπτεται ο Μπάτμαν. Ωραία λεπτομέρεια.
Η ταινία ξεκινάει όπως τελειώνει. Ένα αυτοτελές επεισόδιο με ημερομηνίες. Όλη η πόλη σε ένα αρχείο. Το ντουέτο ρομάντζο, στο τέλος. δίνει ένα νέο ραντεβού για το νούμερο δύο. Τελικά, δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο καθένας για το The Batman, σε αυτή την εκδοχή. Η μόνη λύση είναι το σινεμά. Και εκεί θα αποφασίσεις αν σ’ αρέσει όχι. Τουλάχιστον αυτή η ταινία θα φέρει κόσμο στις σκοτεινές αίθουσες. Eπιτυχία, γιατί απλά σου θυμίζει ότι δε συγκρίνεται η εμπειρία του σινεμά με αυτή της τηλεόρασης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου