Η Πανούκλα του Αλμπέρ Καμύ
Σκηνοθεσία:Σοφία Καραγιάννη
Μετάφραση – Δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Καραγιάννη, Μιχάλης Βραζιτούλης
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου
Μουσική: Στάθης Δρογώσης
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
῾Εγώ θα παλεύω με την πανούκλα ακόμα κι αν η μάχη μοιάζει με ήττα῾. Έτσι το θυμάμαι εξ’ ακοής. Με τη σκηνή κομμένη στα δύο, για να χωράνε τα ποντίκια από την τρύπα αυτής της πόλης, προς το μπλε στυλό του γιατρού Ριέ.
Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης αλλάζει μέγεθος επί σκηνής, σαν την σκιά ενός βράχου κάτω από το φως. Όταν πλησιάζει κοντά στο κόσμο είναι αλλιώς κι όταν απομακρύνεται στο σανίδι, μεγαλώνει και γίνεται θεόρατος. Σαν την φωνή του: η ανάσα στην αφηγηματική του έργου και σε όλη την παλέτα των συναισθημάτων.
Ο Κωνσταντίνος Πασσάς είναι ο μετρονόμος της παράστασης αφού δεν του φεύγει τίποτα επί σκηνής και κρατάει τον ρυθμό και το τέμπο του έργου ζωντανό. Οι εναλλαγές τόσο στα κορμιά όσο και στις διφωνίες με τον, αλά tiger lillies ‘Πανούκλα’, Δημήτρη Μαμιό, ενσαρκώνουν την μιζέρια και την παρακμή της κοινωνίας, σαν ένα κυνικό αστείο. Θα το λέγαμε σήμερα: Ο kostas32 διατηρεί τις ενστάσεις του για αυτά που αποδεικνύει η επιστήμη ή δεν μπορεί τελικά να διατηρείς φούρνο έχοντας άσθμα. Το αλεύρι είναι ό,τι χειρότερο για τα πνευμόνια. Αμήν.
Η σκηνοθεσία εξιστορεί με συνέπεια από την αρχή έως το τέλος το κείμενο. Οι εικόνες είναι καθαρές όπως και όλα τα σχήματα.
Βλέπε τα κάδρα από τα σώματα των ηθοποιών.
Βλέπε τον χορό κάτω από τα φώτα.
Βλέπε τα πρόπς.
Μέσα στην όλη δυστοπία ο Καμύ αφήνει ένα φως ανοιχτό. Λέει πως υπάρχουν περισσότερα πράγματα να θαυμάζεις στον άνθρωπο, τελικά. Αξίζει να δεις όμως, πως χτίζεται αυτή η ποντικότρυπα, στο φινάλε της παράστασης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου