#10. James Blake
Ο
James Blake και το φάντασμα του. Μελωδία, ρυθμός, φωνητικά ξεκινούν,
σταματούν, παραμορφώνονται. Όλα είναι θολά, σπασμένα, σαν
μισοτελειώμένα. Σαν όνειρο, σαν ψηφιακός θόρυβος.
Έντονο
συγκηνισιακό κλίμα σε ένα dubstep, folktronicα, jazz ηχητικό κράμα. Ήχος
με προσωπικότητα που καταφέρνει και διαφοροποιείται με εφυή και
πρωτότυπη παραγωγή. Ευαισθησία στην ερμηνεία που θυμίζει Antony and the
Johnsons. Ένας δίσκος που θα απασχολεί και πολύ μετά την κυκοφορία του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου